Monografia 1/2022

W ujęciu czysto biologicznym człowiek to organizm, istota żywa, natomiast w podejściu interdyscyplinarnym jego funkcjonowanie można rozpatrywać na gruncie nauk społecznych, przyrodniczych, medycznych, ale i ścisłych. Rozwój psychomotoryczny człowieka, jego zdolność do percypowania i działania zaczyna się nie w momencie przyjścia na świat, a już w chwili poczęcia.
Od wieków trwają liczne badania nad złożonością organizmu ludzkiego i jego psychiki, a także miejscem człowieka we Wszechświecie. Przed tym wyzwaniem stanęli także studenci Koła Naukowego "Pro Akademia", działającego przy Tarnowskiej Szkole Wyższej, realizując projekt badawczy zatytułowany "(Nie)bezpieczni kierowcy XXI wieku". W I części niniejszej publikacji został przedstawiony raport z badań na ten temat. Przedmiotem prowadzonych analiz były nie tylko zagadnienia związane z osobowością, temperamentem człowieka, ale także z jego percepcją i sprawnością psychofizyczną w relacji z otaczającą rzeczywistością zjawisk fizycznych, a w szczególności w obszarze ruchu drogowego. Nieustannie przyspieszający rozwój cywilizacji niesie zarówno postęp, jak i zagrożenia, będące konsekwencją intensywnej eksploatacji zasobów i wypadków komunikacyjnych. Urazy, w tym te odniesione na skutek zdarzeń drogowych, stanowią trzecią pośród głównych przyczyn śmierci człowieka ogółu populacji na świecie. Dane te wskazują na potrzebę intensyfikacji badań i poszukiwania rozwiązań minimalizujących szkody powstałe w ruchu drogowym. Ogół dostępnych analiz dowodzi, że to czynnik ludzki stanowi główną przyczynę wypadków i niebezpiecznych sytuacji na drodze. Stąd określenie poziomu sprawności psychomotorycznej sprzyjającej wypadkowości może być ważnym czynnikiem diagnozującym udział predyktora ludzkiego w powstawaniu wypadków, a także w profilaktyce niepożądanych zdarzeń drogowych.